Pokuta

Sakrament pokuty i pojednania w naszym Kościele:

• w niedzielę i święta – w czasie Mszy św.
• w dni powszednie przed bądź po Mszy św.
• w I piątki miesiąca – godziny spowiedzi ujęte są w ogłoszeniach parafialnych z niedzieli poprzedzającej I-szy piątek miesiąca (zwykle od godz. 17.00);

 

A. Czym jest sakrament pokuty:
Sakrament pokuty i pojednania jest to sakrament ustanowiony przez Chrystusa w Kościele, w którym mocą Ducha Świętego, grzechy po Chrzcie popełnione, szczerze objęte żalem i wyznane spowiednikowi z wolą poprawy, zostają przez Boga odpuszczone mocą absolucji kapłańskiej.
Oznacza, to że grzesznik przystępujący pod wpływem Ducha Świętego do Sakramentu Pokuty, winien na pierwszym miejscu nawrócić się do Boga całym sercem. To wewnętrzne nawrócenie serca, które obejmuje żal za grzechy i postanowienie podjęcia nowego życia, wyraża się poprzez wyznanie grzechów Kościołowi, przez zadośćuczynienie i poprawę życia. Pan Bóg zaś udziela odpuszczenia grzechów za pośrednictwem Kościoła, który działa przez posługę kapłanów.

B. Moment ustanowienia sakramentu pokuty:
Pierwszym darem zmartwychwstałego Jezusa jest sakrament pokuty zwany często spowiedzią, sakramentem pojednania czy też przebaczenia. Jezus w wieczerniku, kiedy ukazał się apostołom, „tchnął na nich i powiedział im: Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane” (J 20,22-23).

C. Grzech, a nawrócenie:
Grzech jako łamanie, nie zachowywanie Bożych przykazań jest przede wszystkim obrazą Boga, zerwaniem jedności z Nim. Narusza on równocześnie komunię z Kościołem. Dlatego też nawrócenie przynosi przebaczenie ze strony Boga, a także pojednanie z Kościołem, co wyraża i urzeczywistnia w sposób liturgiczny sakrament pokuty i pojednania.

D. Skutki sakramentu pokuty:
Ci zaś, którzy przystępują do sakramentu pokuty, otrzymują od miłosierdzia Bożego przebaczenie zniewagi wyrządzonej Bogu i równocześnie dostępują pojednania z Kościołem, któremu grzesząc, zadali ranę, a który przyczynia się do ich nawrócenia miłością, przykładem i modlitwą.
Sakramentu ten ukazuje z jednej strony „akty penitenta” (żal, wyznanie grzechów, postanowienie poprawy) razem z rozgrzeszeniem kapłańskim, z drugiej zaś właściwe temu Sakramentowi skutki, a mianowicie to, że Sakrament:

• dokonuje pojednania z Bogiem, odpuszcza grzechy po Chrzcie popełnione, przywracając lub pomnażając Łaskę Uświęcającą;
• odpuszcza karę wieczną i przynajmniej część kary doczesnej;
• przywraca zasługi osobiste, jakie człowiek traci przez grzech śmiertelny;
• pomnaża i daje łaski uczynkowe do poprawy życia, lepszego spełniania własnego powołania życiowego i charyzmatów w Kościele.

E. Sumienie:
Moralnym obowiązkiem chrześcijanina jest stała formacja swego sumienia. Wynika to z obowiązku rozwoju własnej świętości, jak też obowiązku formowania sumienia zgodnie z właściwymi normami moralnymi. Uzasadnieniem powinności poznania stanu swego sumienia jest świętość i integralność Sakramentu pokuty i pojednania.

F. Elementy tworzące sakrment pokuty
Sakrament pokuty składa się z pięciu aktów osoby spowiadającej się (penitenta) i rozgrzeszenia udzielonego przez kapłana. Aktami penitenta są: rachunek sumienia, żal za grzechy, mocne postanowienie poprawy, szczera spowiedź, zadośćuczynienie Bogu i ludziom.

Rachunek sumienia – czynimy go w świetle Ducha Świętego, przypominając sobie wszystkie grzechy ciężkie (można także lekkie) od ostatniego sakramentu pokuty popełnione.

Żal za grzechy – jest skruchą serca, obrzydzeniem sobie grzechu, wewnętrzną przemianą całego człowieka, oraz obietnicą nie grzeszenia więcej i unikania okazji do czynienia grzechu, ponadto wiąże się z pracą do następnego przystąpienia do sakramentu pokuty nad wyeliminowaniem konkretnego grzechu.

Mocne postanowienie – nie można się zrażać, jeżeli od zaraz coś nie wyjdzie i i upadniesz pod ciężarem grzechu. Liczy się tu nastawienie wewnętrzne, postawa woli, która powstrzymuje przed wchodzeniem w obszar grzechu. Odbywa się to w wolności i nikt Cię nie może skontrolować. Stoisz w prawdzie przed Bogiem i sobą samym. Dobra wola – to już jest coś!

Szczera spowiedź i rozgrzeszenie – kapłan przyjmuje nasze wyznanie grzechów i w imieniu miłosiernego Chrystusa odpuszcza lub zatrzymuje grzechy na podstawie otrzymanej władzy. Należy wyspowiadać się szczerze ze wszystkich wiadomych grzechów, zwłaszcza ze wszystkich ciężkich (należy podać ilość ciężkich upadków i ich okoliczności, które ułatwiają kapłanowi spełnienie jego posługi pojednania).

Zadośćuczynienie Bogu i ludziom – powinno przejawiać się w poprawie życia oraz w naprawieniu szkód. Kapłan wyznacza czyn pokutny w zależności od ciężkości grzechów. Czyn ten ma być lekarstwem na ranę zadaną przez grzech. Zadośćuczynić można przez modlitwę, różne wyrzeczenia, a przede wszystkim przez czyny miłości wobec bliźnich.